Hyderabad Bridge school

Vrijdag 30 mei 2008

Omdat wij zo enthousiast waren over onze bezoeken aan de Bridge Camp Schools vroeg de MV Foundation of wij nog naar een meisjes Bridge Camp School wilden gaan in Hyderabad zelf.
Deze is afgelopen januari geopend en wordt gesponsord door Broadridge (ook een IT company) uit de VS. Maar natuurlijk wilden wij dat, graag zelfs! Je kon duidelijk merken dat er in deze school veel meer geld gepompt is dan in de andere Bridge Camp Schools. De meisjes lopen in uniform en het ziet er allemaal veel verzorgder uit. Het enthousiasme van de kinderen was ook hier weer groot en nieuwsgierig werden we begluurd.
Tot onze verrassing werden we voorgesteld aan Kiran. Kiran is inmiddels 19 jaar en toen zij 8 jaar was heeft zij zelf op de Bridge Camp School in Alur, (Mandal Chevella) gezeten. Nu tijdens haar vakantie gaat ze altijd naar één van de Bridge Camp Schools toe om zelf les te geven en haar verhaal te vertellen aan de kinderen. De mensen van MVF beschouwt ze als haar familie en gaat ook regelmatig een weekendje bij ze logeren.
En toen begon ze haar levensverhaal te vertellen:

Kiran was 5 jaar oud toen ze zag hoe haar moeder door haar vader werd vermoord en vervolgens in stukjes gehakt in een zak werd gestopt. Haar vader voelde dat hij dit moest doen omdat hij een relatie had met een andere vrouw. Haar moeder was 4 dagen daarvoor bevallen van haar broertje. Vervolgens werd ze door haar vader verkocht aan een circus in Delhi waar ze moest koorddansen. Omdat ze hier vreselijk werd behandeld besloot ze te vluchten en de hulp in te schakelen van haar oom. Die had vond hij zelf een goede oplossing en hij verkocht haar aan een familie waar ze als huishoudelijk hulp moest werken. Ook hier waren de omstandigheden vreselijk. Ze werd lichamelijk mishandeld en kreeg ze niet betaald voor de gedane arbeid. Zo klein als ze was heeft ze de politie ingeschakeld maar die vertelde haar dat ze niets voor haar konden doen. Er zat niets anders op voor haar dan opnieuw te vluchten een en een leven op straat tegemoet gaan. Dit heeft ze “volgehouden” totdat ze het op een dag echt niet meer zag zitten en besloot dat er een eind aan de misère moest komen en zichzelf van het leven te beroven.
Uiteindelijk heeft de MV Foundation haar van de straat gehaald en haar naar de Bridge Camp School in Alur gebracht.
Kiran heeft nog 2 jaar te gaan op school en daarna gaat ze nog 2 jaar haar Bachelor doen. Dit alles, studiekosten, huisvesting, voedsel etc. wordt allemaal door de MV foundation betaald.
Kiran heeft tijdens haar studie met een aantal vriendinnen een eigen stichting opgericht die straatkinderen helpt. Zij is vastbesloten als ze klaar is met haar studie zich volledig te storten op de straatkinderen.
Wat ons enorm trof was haar uitspraak dat ze een hekel heeft aan het woord sympathie. Want, zegt ze, daar schiet ik niets mee op. Ik zal het zelf moeten doen met behulp van MVF en laat mij een voorbeeld zijn voor de kinderen die op de Bridge Camps zitten. Ze kunnen zien dat het wel degelijk mogelijk is om uit de misere omhoog te klimmen.
Dat Kiran een powergirl is leidt geen twijfel. Ze heeft vorig jaar met de president van India om de tafel gezeten en hem uitgehoord wat hij denkt te gaan doen om de kinderarbeid tegen te gaan in haar land en hoe de staatsbegroting eruit ziet t.a.z. van straatkinderen.

Wij kunnen met nog zoveel mensen van Logica hier constateren hoe het eigenlijk zou moeten zijn maar er is er voor ons maar 1 die dat werkelijk kan en dat is Kiran, onze held!

Onze tijd zit erop in Hyderabad en verlaten met pijn in ons hart de MV Foundation.

Hartelijke groet,

Mimi en Jeroen

De cursus

Gisteren 27 mei was het dan zover. De dag van de cursus.
Het kantoor gaat normaal pas om 9.30 open maar omdat we nog allerlei computers etc. naar externe cursuslocatie moesten verslepen hadden we met betrokkenen om 9.00 uur afgesproken. En toen stonden we tot 09.50 uur voor een gesloten kantoor. Want de kantoorclerk die de sleutel heeft had er kennelijk geen belang bij om het kantoor voor ons eerder te openen. Je kunt je daar natuurlijk vreselijk over opwinden maar dat maakt het werken hier juist ook spannend en onvoorspelbaar. Ieder z’n eigen cultuur toch?
Toen we eindelijk met een vertraging van meer dan een uur op de cursuslocatie aankwamen stonden de 23 cursisten al keurig te wachten op de gang.(De cursisten zijn de mensen van de regiokantoren in het districht Andhra Pradesh die zich met het invoeren van de gegevens bezig houden). Doordat de meesten geen Engels spraken hadden we de technische man van de foundation meegevraagd als tolk en hij spreekt goed Engels. Het ochtendgedeelte hebben we besteed aan de uitleg en oefeningen van het MIS systeem. Er kwam gelukkig ook veel discussie op gang en vragen waaraan je kon merken dat ze zeer geïnteresseerd waren om de stof onder de knie te krijgen. Af en toe verliep het wat chaotisch door de taalbarrière en computers die op hol sloegen. Daarna tijd voor de lunch! Dit gaat er bij Indiërs anders aan toe dan onze broodjes kaas met karnemelk. Beneden in het gebouw bevond zich een zelfbediening “restaurant” waarbij je je rijst en curries op een metalen plaat schept. Maar eerst je handen wassen want er is geen bestek dus je eet met je (rechter) hand. Daarna moet je zelf je bord afwassen (afspoelen onder koud water) en dan kan de volgende persoon er weer van eten. De lunch die overigens erg lekker was hebben Jeroen en ik genuttigd onder het toeziend oog van zowat iedereen die in het restaurant aanwezig was.

Het middaggedeelte hebben we besteed aan de uitleg van Pivottabellen en een overview van het dagprogramma. Als afsluiting hadden we voor iedereen een certificaatje geregeld en daar waren ze heel trots op. Eigenlijk hadden we twee cursusdagen in gedachte maar aangezien de foundation de cursuslocatie moest huren (45€ per dag) werd besloten dat het in 1 dag moest. Dit hebben we opgelost door te melden dat cursisten die nog behoefte hebben aan extra informatie de komende drie dagen van harte welkom zijn op het kantoor van MV.

Dag, dag,

Jeroen en Mimi

De afgelopen dagen hebben we gespendeerd aan het voorbereiden van de cursus, resterende bugs uit het systeem halen en het organiseren van een trainingsruimte waar we met 25 mensen in kunnen.
Het werken op het “kantoor” van de MV foundation vergt wat creativiteit want regelmatig kunnen we niet op het netwerk komen. Daarnaast is er overigens maar 1 computer waar je het netwerk op kan en die moet gedeeld worden met hele kantoor!!!! Even snel wat mailen naar onze contactpersoon (Mahender) in een ander dorp is er dan ook niet bij en we moeten altijd maar afwachten wanneer we hem zien. Desondanks loopt alles naar wens en de meeste mensen zijn behulpzaam op het kantoor. Afgelopen vrijdag hebben we een gesprek gehad met de advocaat van MV die voor alle districten werkzaam is. Hij vertelde vol trots dat zijn campagne en rechtzaken in het tegengaan van childmariages over de afgelopen 4 jaar hebben geresulteerd in het feit dat er sinds begin van dit jaar geen enkel childmariage meer is gesloten in de beroemde trouw tempel Sri kalahasti in het Chittur district in de staat Andra Pradesh. Tevens zijn ze daar in het district een awareness programma begonnen om mensen te overtuigen dat childmariages niet toegestaan zijn bij wet.
Deze advocaat was overigens twee maanden geleden op de Nederlandse tv voor een interview over kinderarbeid op de katoenplantages.
Wij hebben diepe bewondering voor de meeste (Indiase) mensen die bij MV werken. Als je nagaat dat je zelf net iets boven de armoedegrens uitsteekt en dat je dan bereid bent om je in te zetten voor het goede doel vinden wij prijzenswaardig. Het mooie is ook dat hun voorbeeld doet volgen. De regering heeft zelf ook al enkele Bridge Camp Schools opgezet in het Noorden van India en neemt daarbij de scholen van MVF als voorbeeld. Daarnaast support de overheid ook de MV foundation.

Aan het eind van de werkdag gaan we meestal nog even naar een Bazaar toe.
Om je een beeld te geven van hoe het verkeer er hier aan toe gaat sluiten we een link bij van een filmpje. Een beschrijving nml. van hoe dat er aan toe gaat in bijna onmogelijk.

Op de Bazaar zelf is het een drukte van jewelste met links en rechts honderden winkeltjes met sari’s, sieraden en parels (Hyderebad is beroemd om zijn parels). Omdat je hier vrijwel geen toeristen ziet worden we de hele tijd aangeklampt met vragen waar we vandaan komen en wat we hier doen.
Gisteren was het zondag en hebben we een tripje gemaakt naar een zwembad. Om hier te komen reden we door “High Tech City”. Dit is de Silicone Valley van Hyderabad en voor veel Indiërs hier is dat het beloofde land. High Tech City staat voor geld en net als bij ons werken hier de jongens die veel geld willen verdienen en in een luxe auto willen rijden.
Het zwembad was een welkome afwisseling na een week in een kantoor te hebben gewerkt
waar geen airco is maar slechts een fan en dat met 42graden Celsius!

Hartelijke groet,

Jeroen en Mimi

We zijn begonnen!

We zijn nu 3 dagen in Hyderabad en al aardig geacclimatiseerd.
Zondagmorgen hebben we een meeting gehad op het kantoor van de MV foundation en doorgesproken wat het plan van aanpak zou zijn voor de komende twee weken. De 1e week gaan we gebruiken om de resterende fouten uit het systeem te halen en de databases verder aan te vullen. Week 2 is gereserveerd voor de training. Lastige bijkomstigheid is wel dat de cursisten vrijwel geen Engels blijken te spreken!!! Afijn ze zouden zorgen voor een tolk en de technische man (Mahender) van MV is de komende twee weken voor ons vrijgemaakt en hij spreekt uitstekend Engels.
overbruggingsscholen waar kinderen worden bijgespijkerd alvorens ze kunnen overstappen naar regulier onderwijs. De leeftijdscategorie voor deze scholen is van 5 tot en met 14 jaar en op een Bridge Camp zitten ongeveer 220 kinderen. Gisteren hebben we twee van die sVoor een ieder die niet precies weet wat MV doet: doelstelling is zoveel mogelijk kinderen naar school te laten gaan. In India is dit nml. helaas lang niet altijd het geval. MV heeft Bridge Camp Schools opgericht, dit zijn zgn.cholen bezocht. Als eerste bezochten wij de meisjesschool. We werden heel hartelijk ontvangen. Eerst werden we vanaf een afstandje bekeken maar al heel gauw werden belaagd door handjes die en knuffels. We mochten ook een paar lessen bijwonen en vol trots lieten de meisjes zien wat ze tot nu toe hadden geleerd. De sfeer kwam heel prettig en open over. Hoogtepunt voor de meisjes was de fototsessie waar ze maar geen genoeg van konden krijgen. We hebben dan ook beloofd om 220!!!! afdrukken naar ze op te sturen, zodat ze elk een eigen foto hebben.
Vervolgens gingen we naar de Boys Camp. Ook hier werden we bekeken door de kinderen maar dit werd niet echt op prijs gesteld door de onderwijzers. De sfeer hier was totaal anders dan op de meisjesschool. Na een lunch te hebben genoten (die overigens heerlijk was) met de onderwijzers mochten we ook hier een les bijwonen. Hier hebben we natuurlijk ook een fotosessie gehouden en ook deze zullen we aan de kinderen doen toekomen.

Voor de meeste kinderen hier geldt dat dit hun nieuwe tijdelijke veilige onderkomen is en voor sommige zelfs hun permanente nieuwe huis is geworden omdat ze of lichamelijk gehandicapt zijn of simpelweg op 3 jarige leeftijd wees zijn geworden en op straat rond zwierven.

Het moge duidelijk zijn dat de omstandigheden waar deze kinderen ook op de Bridge Camp Schools leven en les krijgen voor ons ondenkbaar zijn. Het is fantastisch dat MV samen met Logica ervoor strijdt dat deze kinderen een kans krijgen en dat dit werk hopelijk tot in de lengte van de dagen voort gezet kan worden. Want deze kinderen verdienen het!