Vrijdag

Vandaag staat gedeeltelijk in het teken van afscheid nemen. Khadija wil me rond half 1 meenemen op een tour door de stad. Ze vindt het belangrijk dat ik nog wat cultuur opsnuif voordat ik morgenavond rond 11.30 's avonds weer terug ga richting huis. Maar eerst moet ik me gaan omkleden in het toilet. Ik zeg tegen haar dat ik geen donder begrijp van wat ze tegen me zegt. Nadat ik een pakketje overhandigd krijg, begrijp ik dat ik een t-shirt met de vlag van Kenia erop, moet aantrekken. Vervolgens keer ik omgekleed terug en zeg tegen de collega's dat ik wel smal ben maar niet zo smal. Geen probleem, we gaan het t-shirt ruilen in het winkelcentrum waar ik samen met haar en Stefan eerder ben geweest om van echt Afrikaans eten te genieten. We ruilen het t-shirt en een eten een hapje. Uiteraard heb ik wat foto's gemaakt tijdens het eten. Vervolgens komt de security guy naar me toe met de mededeling dat ik geen foto's mag maken. Khadija wint zich hierover op en ik sus de boel. Ze vertelt me dat ze al eerder over dit fenomeen heeft geklaagd bij de autoriteiten. Tot op heden zonder succes. Haar redenering is dat je via Google Earth meer detailgegevens kunt krijgen dan mogelijk is met eigen gemaakte foto's. Ze heeft een sterk punt. Ook corruptie is een geliefd gespreksonderwerp. Om de discussies wat levendig te houden, gooi ik zo nu en dan, geheel overbodig, wat extra olie op het vuur. Op naar een winkelcentrum dat gesitueerd is rond een aantal ambassades. Wanneer we ter plaatse zijn, heb ik het idee dat ik in een toeristenparadijs ben beland. De mensen, die uitgelaten aan het eten en drinken zijn, zien er heel anders uit dan de mensen die iedere dag in grote aantallen langs de kant van de autowegen lopen op weg naar hun werk of terugkeren naar huis. Volgens Peter, de vaste taxi driver, is dat omdat ze het openbaar vervoer niet kunnen betalen. Hoewel ik normaal gesproken de toeristen probeer te vermijden, heb ik er vandaag geen moeite mee. Dit winkelcentrum heeft ook een overdekte markt. Khadija vertelt me dat ook zij hier naar toe gaat als ze boodschappen voor het weekend moet doen. Ik laat Khadija, laf als ik ben, afdingen op een paar mooi gekleurde rokken die de dames hier dragen. Tijdens het afdingen, zeggen de kooplieden tegen haar dat ze hen moet supporten. Ik betaal wat door Khadija overeengekomen is en vraag schijnheilig of ze zich kunnen vinden in de deal. Dat blijkt, hoe kan het anders, het geval te zijn. Vervolgens gaan we als een stel uitgelaten schoolkinderen, achtergebleven tijdens het schoolreisje, een ijsje eten. En dan weer terug naar kantoor om de onvervormde werkelijkheid te aanschouwen. Nadat ik om kwart over 8 het kantoor verlaat, vraag ik aan de taxi driver of hij over de high way wil rijden. Omdat ik weet dat we net voor de laatste rotonde stilstaan is dit een mooi moment om van mijn opgespaarde kleingeld van de afgelopen drie weken af te komen. Ik heb het goed ingeschat, de moeders met de kleine op de arm, lopen op de met drie rijen dik met auto's geplaveide weg en vragen om wat geld. Zonder enige gêne zeg ik: "It's your lucky day".
Groetjes van Rene.

Donderdag

Vandaag heb ik een vrije ochtend, althans zo voelt het. Ik ga op bezoek bij de klant KEEF die in een dorp buiten Nairobi een kantoor heeft. Om feeling te krijgen met het werkveld mag ik samen met Maina, een van de tester, een bezoekje brengen aan een groepsbijeenkomst van vrouwen, aan wie onder voorwaarden van de Micro Finance Organisation, leningen zijn verstrekt. Op de groepsbijeenkomsten zal de loan officer het geld innen en eventueel nieuwe leningen verstrekken. Wat nu nog op papier wordt bijgehouden door de loan officer wordt in de toekomst ondersteund met een applicatie, oorspronkelijk ontwikkeld door Mike, die ik samen met Joseph aan het afbouwen ben. Nadat we voor mijn gevoel ergens in de middle of no where zijn aanbeland, woon ik de bijeenkomst bij. Zowel voor de vrouwen als voor mij een hele happening. Na 30 minuten ga ik naar buiten om een wandeling te maken. Aan het eind van de weg bevindt zich een school met o.a. een kleuterklas. Ik maak een praatje met een van de leerkrachten en vraag haar of ik wat mag uitdelen van het grut dat ik voor deze dag heb meegenomen. Het is namelijk ook advertising day. Ze vindt het prima en ik wandel heen en weer naar de taxi om mijn spullen te pakken. Wanneer we in de klas staan, komen de andere vier leerkrachten die ook in de onderbouw lesgeven, er gezellig bij staan. Ze vertellen me dat ook zij deel uitmaken van een groep die morgen een bijeenkomst heeft met de loan officer. Ik ga naast de kleintjes zitten en vraag de taxi driver om wat foto's te maken. Ik moet zeggen dat ik er wat gemengde gevoelens bij heb. Zoals later blijkt, vraagt iedereen aan me of ik geld kan doneren. Geduldig leg ik uit dat ik dat niet doe maar dat ik met heel veel plezier deze drie weken geprobeerd heb om een bijdrage te leveren. Wat mij betreft kom ik in de toekomst weer terug. Ik ben van harte welkom zo wordt me van alle kanten verzekerd.
Groetjes van Rene.

Woensdag

Woensdag gehaktdag of wasdag. Ik weet het even niet en ook mijn directe collega Joseph is dusdanig de weg kwijt dat het later op de dag tijd is voor een pittig gesprek. Bart blijkt een prima uitlaatklep te zijn. 's Avonds blijkt ook mijn tafelgenoot niet erg aanspreekbaar te zijn. Als ik haar wat vraag krijg ik haar rug te zien of draait ze zich om. Uiteindelijk kijkt ze me toch weer verwachtingsvol aan. Gelukkig de juiste toon gevonden, denk ik, maar voor ik haar kan paaien met wat lieve woordjes stapt ze resoluut op. Dat wordt alleen slapen.
Groetjes van Rene.

Dinsdag

Wanneer de taxi driver me om 7 uur 's avonds komt ophalen, blijkt de motor het niet te doen. Niet alleen de motor van de taxi hapert, maar ook mijn internet ligt er frequent uit, de telefoonverbinding valt weg en mijn linker schoenzool is kapot gegaan. Gelukkig ben ik met Khadija, de baas van Adept Systems, die ochtend gaan lunchen in een groot modern warenhuis. Dit blijkt een van de weinige plekken te zijn waar ik mijn bankpas kan gebruiken om geld uit de muur te trekken. Als een rijk man kan ik Khadija nu op een lunch trakteren. Tijdens de lunch komen we een goede vriendin van haar tegen die jaren in Kenia heeft gewoond en vanavond, als ik het goed begrijp, weer terugvliegt naar haar geboorteland. Lunchen met Khadija betekent vrijwel altijd dat je mensen tegen komt die zij kent. Als een first class business women blijft ze tijdens de lunch haar zaakjes runnen. Tussen de bedrijven door wisselen we allerlei nieuws met betrekking tot de achterban uit.
Het verkeer staat weer muurvast en het is nu half 8 's avonds. Ik heb met Stefan afgesproken dat ik om 8 uur zou skypen om wat werkzaamheden door te nemen. Ik hoop dat ik op tijd terug ben, want ik had ook nog graag gegeten bij de buren. Het is weer duidelijk dat je niet alles kunt hebben. Ik raak er ook steeds meer aangewend om, in afwachting van het eten of de taxi, mij labtop aan te zetten en wat mailtjes te lezen of mijn blog voor te bereiden. Voordat ik naar Nairobi ging ergerde ik me altijd aan mensen die op de meest wildvreemde plaatsen rammen op hun labtop. Hier is men daar blijkbaar aangewend. Bovendien heb ik natuurlijk niets beter te doen. Het zal ook wel iets te maken hebben met gewoon stoer doen. Aan de andere kant staan we zo vaak stil dat ik tijd krijg om mijn gedachten op papier te zetten. Het is ook goed mogelijk dat ik met de dag gestoorder word. Tijd om mijn labtop vrijaf te geven. Tijdens de taxi rit, luister ik naar de radio. Er is iemand met een overslaande stem, zoals je dat ook weleens hoort als mensen uit Suriname zich erg druk maken, die een emotioneel betoog houdt tegen in zijn ogen, ongeoorloofde executies. Later blijkt dat hij een ex politieman is. Voordat ik er erg in heb flap ik er uit dat ik vind dat deze meneer veel weg heeft van een stand up comedian. De taxi driver moet hier erg om lachen. Het zal wel te maken hebben met de spanning die we voelen vanwege het veelvuldig stilstaan. Later blijkt dat alle hoofdwegen geblokkeerd zijn door het bezoek van de president van Iran aan Nairobi. Kwart over 8 arriveer ik bij de buren. Snel de labtop aan en even aan Stefan melden dat ik toch echt even wat moet eten.
Groetjes van Rene.

Maandag

Vanochtend was ik om 6.00 uur wakker. Enfin, de morgenstond heeft goud in de mond. Dat dacht waarschijnlijk de rest van Nairobi ook, want de taxi driver was op tijd en we konden in een ruk doorrijden naar kantoor. Ik zag dat de taxi driver een andere route nam dan ik gisteren gelopen had. Hij moest wel lachen om het feit dat ik zondag lopend naar kantoor was gegaan. Hij vertelde dat als hij foto's had gemaakt van gebouwen dat hij dan zeker was opgepakt. Om 11 uur arriveerde mijn collega Joseph. We hebben doorgesproken hoe ik de code van Mifos Light wil herstructureren. Joseph is een slimme jongen die de juiste vragen stelt. Hij moet het stokje, nadat ik weg ben, van me overnemen. Op weg naar huis had ik het met de taxi driver over de luchtvervuiling. Ik zei tegen hem, vingertje, dat ik het toch wel heel ironisch vind dat we in Nederland zo bezig zijn met het milieu. Het lijkt als of men zich hier in Nairobi daar niet zo druk over maakt. Hij zei dat dit klopt. Terwijl ik mijn maaltijd nuttig bij het zwembad van de buren begint het heel hard te regenen. De stad weet als geen ander hoe snel ze zich moet ontdoet van haar vuile lucht.
Groetjes van Rene.

Zondag

Spannende dag vandaag. Omdat de halve wereld me vriendelijk doch dringend op het hart drukt om toch vooral rust te nemen en wat te gaan bekijken, heb ik iets gepland voor deze ochtend. Nairobi heb ik de afgelopen twee weken alleen maar vanuit de taxi gezien. Na het half 8 ontbijt heb ik de stoute schoenen aangetrokken, een kaart en een fototoestel meegenomen. Omdat ik graag wandel heb ik besloten om de route die de taxi iedere werkdag naar het kantoor van Adept neemt, te voet af te leggen. Onderweg neem ik zoveel mogelijk foto's zodat ik het thuisfront kan laten zien wat ik de afgelopen twee weken van Nairobi heb gezien en ook volgende week nog zal zien. Vrijdag maakte ik al melding van de chaos in de stad. Daarnaast valt me op dat de auto's niet bepaald 'schoon zijn'. Sterker nog, vingertje, het leeuwendeel van de auto's hier, zou in Nederland al lang van de weg gehaald zijn. Het mooie weer, iedere dag weer, maakt veel goed. Onderweg maak ik praatjes met de security guys die bij vrijwel elk gebouw staan. Er wordt me verteld dat ik geen foto's mag nemen van de gebouwen zonder toestemming van de eigenaar. Als ik dat wel doe loop ik het risico dat ik opgepakt word. Klik, oeps weer vergeten te vragen. Nadat ik om half twaalf terug ben, besluit ik maar weer aan het werk te gaan tot aan het avondeten. Natuurlijk ga ik dan genieten van glaasje wijn bij het zwembad. En wat dan? Werken tot vanavond 11 uur, kan ik daarna nog even met het thuisfront een kwartiertje kletsen. Groetjes van Rene.

Zaterdag

Vanochtend op de gebruikelijke tijd, dat is 7 uur, uit bed gestapt. Ik merk dat ik al beter kan slapen. Gelukkig heb ik de afgelopen week de kamer van Stefan overgenomen. Voorheen sliep ik aan de voorzijde van het hotel en werd verschillende malen wakker doordat de taxi drivers onder mijn raam gedurende de nacht aan het praten waren. Na het ontbijt, dat ik zo rustig mogelijk probeerde te nuttigen, ben ik aan het coderen geslagen en heb ik tot 12 uur gewerkt. Vervolgens had ik van 12 uur tot 3 uur een skype sessie met Stefan. Stefan heeft me geholpen om het Mifos Full project op een fatsoenlijke manier in mijn Eclipse ontwikkelomgeving te krijgen. Dit weekend of volgende week moet ik nog een gaatje zien te vinden om de wijzigingen van Mike er ook in te krijgen. Nadat we klaar waren heb ik Stefan beloofd dat ik even een rustpauze zou nemen. Die had ik ook wel gepland maar dan voor zondag. Dus toch maar weer aan het coderen geslagen tot aan het avondeten. Ik ben voor zes uur bij de buren gaan eten zodat ik een foto kon maken bij het zwembad. Dat doet het altijd goed. Na het avondeten tot 10 uur 's avonds nog wat gecodeerd. En zo waar een uur naar een film met Jodie Froster gekeken. Netjes om 11 uur gaan slapen want zondag ga ik voor het eerst alleen uit.
Groetjes van Rene.

Freaky Friday

Ik mag het account van Bart gebruiken om mijn indrukken te bloggen. Vandaag hebben we afscheid genomen van Mike. Mike heeft in zijn eentje de Mifos Light client geprogrammeerd en aanpassingen in het moedersysteem Mifos Full gemaakt. Het streven was om aan het eind van de week een voornamelijk technische round trip tussen Mifos Leight en Mifos Full te maken. En, ja dat is gelukt. Hierna zijn we direct met het team gaan lunchen op kosten van de zaak en hebben we daarna Mike in een taxi gestopt die hem regelrecht naar het vliegveld brengt. Het was mijn eerste rustpunt na twee weken continue dag en nacht bezig geweest te zijn. Heerlijk voelde dat. Op verzoek van Khadija ben ik eerder naar mijn hotel gegaan, omdat het verkeer op vrijdag nog erger is dan op de andere dagen. Ze stelde voor dat haar taxi driver me bij een taxi standplaats zou afzetten. Vervolgens werd ik door haar chauffeur in een andere taxi gezet. Dat bleek een ontzettend oude bak te zijn. Als mieren zijn we vervolgens naar mijn hotel gekropen. Bij het hotel aangekomen ben ik direct onder de douche gestapt. Bij het zwembad van de buren heb ik genoten van een welverdiend glaasje wijn. Mike, we gaan je nog missen. Op je gezondheid!
Groetjes van Rene.

Knallen in Kenia...

De afgelopen week ben ik dikke maatjes geweest met m'n laptop. Alleen tijdens de drie maaltijden per dag kreeg ie even rust. Wat niet betekende dat er niet volop door gediscussieerd werd over de boeiende materie. Ongelooflijk hoe snel en Nairobische werkweek voorbij vliegt.

Vooral op functioneel en data mapping gebied hebben we de specificaties hard kunnen maken. Dit biedt houvast om de eerste complete versie van de Mifos Light applicatie binnenkort op te gaan leveren. René zal de Hollandse eer hoog moeten houden, mijn Afrikaanse aanwezigheid loopt ten einde...


De druk die door de teamleden aan zichzelf wordt opgelegd is mateloos. Dank voor jullie tomeloze toewijding en succes in de komende weken... jullie zijn met recht een STAR team ;-)

Asante, kwaheri Kenia...

Sukuma Wiki...

Woensdag een dag om snel te vergeten. Zo lekker als we de eerste twee dagen bezig waren, zo werkelijk waardeloos was het vandaag...

Twee ontwikkelaars (de contractors) hebben we de hele dag niet gezien. De belangrijke versterkingstroepen komen nog een dag later en dan het klapstuk...
Na een printer installatie actie op het lokale netwerk valt er niet meer aan te loggen op de laptop van René.Oplossing van de helpdesk (na meerdere keren bellen en extra doorgraafwerk in NL) : GEEN... Resultaat: hele middag bezig geweest om een 'verse' laptop in te richten .

Achteraf gezien gaf de lokale lunch ons een voorspellend visioen. Een van de lokale gerechten heet: Sukuma Wiki (letterlijk: duw de week verder). Het is een samenraapsel van alle leftovers samen met wat groenvoer dat iets weg heeft van boerenkool.
Conclusie: we moet het doen met de middelen die we hebben. En dat is soms een stuk minder dan waarop je op voorhand had gerekend...

Klik hier voor het recept...

Alle hens aan dek...

Eindelijk, we gaan beginnen. Lekker aan het werk bij Khadija en haar team op het kantoor. Een taxi pikt ons op en manoeuvreert soepel tussen de roadblocks voor de Israëlische ambassade door. Ons hotel ligt pal tegenover, dus met de beveiliging zit het wel goed.


Langzaam druppelen de eerste teamleden binnen. Mooi, dan kunnen we onze plannen beginnen uit te rollen. Na een globale introductie van de functionaliteit en ons doel met het bijbehorende stappenplan, krijgen de ontwikkelaars ieder een deelgebied van de code toegewezen. En samen met de functionele specificaties, kwaliteitsrichtlijnen, tools en broncode gaan we aan de slag.

De dag vliegt voorbij...

Sabbat...

De religieuze rustdag (volgens het vierde gebod), dé dag om te relaxen. Zeker hier in Kenia. Hele families vertoeven gezellig in het park of luisteren naar een van de vele preken die her en der worden gehouden. Na eerst de nodige flessen vocht in te hebben geslagen. Volgen we het voorbeeld en nestelen ons op een heuvel in Uhuru park. We laten de geïmproviseerde lunch goed smaken.


Dan valt ons oog op een klein podium waar vandaan vrolijke Afrikaanse klanken uit de speakers galmen. Een enthousiaste aanhanger spreekt ons toe. Hopelijk vinden we deze "drive" morgen terug op het kantoor...

Developers go Nairobi...

Vanmorgen veel te vroeg (voor vieren) vertrokken vanuit het vredige Land van Maas & Waal. Nog net even een flinke regenbui meegepikt, dus rennen met koffer-en-al naar de vertrekhal. Nu hopen dat René ter plekke is met m'n paspoort inclusief visum, die vrijdagmiddag nog net op tijd werd afgeleverd...

René en ik (beide senior consultants van het Java Competence Team) zijn gevraagd de development van het Bloom STAR een extra duw en kwaliteit shot te geven; door in Nairobi samen met de lokale ontwikkelaars, testers en functionele mensen samen te gaan werken. Afgelopen week zijn we klaargestoomd om goed onderbouwd af te reizen. Onze dank gaat uit naar Bart die alle eindjes weer perfect aan elkaar heeft geknoopt. Ongelovelijk wat er in een halve week geregeld kan worden... Daarnaast is het fijn te weten dat in Nederland meerdere collega's paraat zijn voor directe ondersteuning.

De reis naar Nairobi via London verliep voorspoedig, tijdens de vlucht hebben we nog lekker door de applicatie kunnen spitten en verschillende testen uit kunnen voeren. Kortom we kunnen niet wachten om ons maandag onder te dompelen in de Keniaanse IT... hoe zal het er hier aan toe gaan?

Tutaonana baadaye, Stefan