Vandaag staat gedeeltelijk in het teken van afscheid nemen. Khadija wil me rond half 1 meenemen op een tour door de stad. Ze vindt het belangrijk dat ik nog wat cultuur opsnuif voordat ik morgenavond rond 11.30 's avonds weer terug ga richting huis. Maar eerst moet ik me gaan omkleden in het toilet. Ik zeg tegen haar dat ik geen donder begrijp van wat ze tegen me zegt. Nadat ik een pakketje overhandigd krijg, begrijp ik dat ik een t-shirt met de vlag van Kenia erop, moet aantrekken. Vervolgens keer ik omgekleed terug en zeg tegen de collega's dat ik wel smal ben maar niet zo smal.
Geen probleem, we gaan het t-shirt ruilen in het winkelcentrum waar ik samen met haar en Stefan eerder ben geweest om van echt Afrikaans eten te genieten. We ruilen het t-shirt en een eten een hapje. Uiteraard heb ik wat foto's gemaakt tijdens het eten. Vervolgens komt de security guy naar me toe met de mededeling dat ik geen foto's mag maken. Khadija wint zich hierover op en ik sus de boel. Ze vertelt me dat ze al eerder over dit fenomeen heeft geklaagd bij de autoriteiten. Tot op heden zonder succes. Haar redenering is dat je via Google Earth meer detailgegevens kunt krijgen dan mogelijk is met eigen gemaakte foto's. Ze heeft een sterk punt.
Ook corruptie is een geliefd gespreksonderwerp. Om de discussies wat levendig te houden, gooi ik zo nu en dan, geheel overbodig, wat extra olie op het vuur. Op naar een winkelcentrum dat gesitueerd is rond een aantal ambassades. Wanneer we ter plaatse zijn, heb ik het idee dat ik in een toeristenparadijs ben beland. De mensen, die uitgelaten aan het eten en drinken zijn, zien er heel anders uit dan de mensen die iedere dag in grote aantallen langs de kant van de autowegen lopen op weg naar hun werk of terugkeren naar huis. Volgens Peter, de vaste taxi driver, is dat 
omdat ze het openbaar vervoer niet kunnen betalen. Hoewel ik normaal gesproken de toeristen probeer te vermijden, heb ik er vandaag geen moeite mee. Dit winkelcentrum heeft ook een overdekte markt. Khadija vertelt me dat ook zij hier naar toe gaat als ze boodschappen voor het weekend moet doen. Ik laat Khadija, laf als ik ben, afdingen op een paar mooi gekleurde rokken die de dames hier dragen. Tijdens het afdingen, zeggen de kooplieden tegen haar dat ze hen moet supporten. Ik betaal wat door Khadija overeengekomen is en vraag schijnheilig of ze zich kunnen vinden in de deal. Dat blijkt, hoe kan het anders, het geval te zijn. 
Vervolgens gaan we als een stel uitgelaten schoolkinderen, achtergebleven tijdens het schoolreisje, een ijsje eten. En dan weer terug naar kantoor om de onvervormde werkelijkheid te aanschouwen. Nadat ik om kwart over 8 het kantoor verlaat, vraag ik aan de taxi driver of hij over de high way wil rijden. Omdat ik weet dat we net voor de laatste rotonde stilstaan is dit een mooi moment om van mijn opgespaarde kleingeld van de afgelopen drie weken af te komen. Ik heb het goed ingeschat, de moeders met de kleine op de arm, lopen op de met drie rijen dik met auto's geplaveide weg en vragen om wat geld. Zonder enige gêne zeg ik: "It's your lucky day".Groetjes van Rene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten