Een schooltje in India

Vandaag hebben we touwtje gesprongen. Tja, als zo’n 60 meisjes rond je staan en aandringen, kun je moeilijk “Nee” zeggen.

Het was een bijzondere dag. Na een reis van zo’n 6 – 7 uur vanuit Hyderabad, waarbij de wegen smaller en slechter werden, kwamen we aan bij het Residential Bridge Camp Yemmiganur, dat door MV Foundation is opgericht en wordt onderhouden.
Bhaskar van de MV Foundation begeleide ons naar dit met behulp van Logica opgerichte ‘bridge camp’.
In een bridge camp worden kinderen, in dit geval alleen meisjes, voorbereid op het reguliere onderwijs. In een half of heel jaar moeten ze de schade inhalen zodat ze weer kunnen instromen in het reguliere onderwijs. Die extra voorbereiding hebben ze nodig omdat ze eerder school verlieten (‘drop-outs’) of nooit naar school gingen. En niet naar school betekent eigenlijk altijd: kinderarbeid: Werken op het land, het vee hoeden, dagloner, stenen klein hakken in de groeve of – veel in deze streek – met de hand 1 voor 1 katoenzaadjes bevruchten.
Vaak moeten de ouders overgehaald worden om hun kind (weer) naar school te sturen. Vooral de ‘mind-set’ moet veranderen: zelf zijn de ouders ook niet naar school geweest; wie moet er dan de klusjes doen of hoe moeten die extra schoolkosten dan betaald worden.
En als de ouders eenmaal overgehaald zijn, dan zijn er nog de reguliere, overheids, scholen die het regelmatig moeilijk maken: te weinig leerkrachten, lijfstraffen, wegsturen ‘omdat ze toch maar armen zijn’ of van die dingetjes als tussen de middag naar huis sturen voor lunch, zodat de kans groter is dat ze vervolgens thuis blijven.

De kinderen wonen ook in de bridge camps, omdat ze vaak van wat verder weg komen, maar vooral om ze uit hun omgeving halen en ze een ander leven bij te brengen, zonder kinderarbeid.
Ja, het was een bijzondere dag, daar aan de rand van een dorpje ergens in India; op een stoffig pleintje van een bridge camp vol spellende kinderen.